تا زمان ساساني، بناي " بن خانه ( كعبه زرتشت)" هنوز آبادان و تقريباً دست نخورده باقي مانده بود، و قسمت پايين جبهه بيروني ديوارهايش هموار نيك تراشيده و جاي دار بود و تقريباً براي نقر كتيبه اي مناسب مي نمود. شاپور يكم كه زندگي درخشان و پيروزيها ي پر آوازه داشت، بر آن شد كه مثل پدران با ستانيش، سرگذشت كارهايش را بر اين بناي كهن جاودانه كند. شايد وي متوجه شده بود كه بر آرامگاه داريوش نبشته سه زباني اند، و شايد هم نوشتن متون سه زباني باب بود. بهرحال وي بفرمود تا سه جبهه ديوار برج نقش رستم، متني را در سه زبان بدين صورت كندند.

در 330 ق.م. اسکندر مقدونی و یارانش پارسه را گرفتند. کاخها را سوختند و به زندگی «تخت جمشید» پایان دادند. اندکی پس از آن بود که دزدان در دیوار حفاظتی «بن خانه (کعبه ی زرتشت)» نقبی زدند تا گنج درون آن را بربایند. و لابد در همان زمان ها قبور شاهانه هم دستخوش دزدی و بی احترامی شده است. بعد از این دیگر اثری تاریخی در نقش رستم نمی شناسیم تا برسیم بدوره ی ساسانی، که 550 سال پس از اسکندر بود. از این مدت دراز، تنها یک اثر کوچک بر سینه ی کوه نقش رستم حک کرده اند، و آن کتیبه ایست بیست و پنج سطری که به خط آرامی در پائین متن عیلامی سنگنبشته ی داریوش بنشان ب (= DNB) نقر شده است.

در پشت سر شاپور، تکه ای از کوه را تراشیده اند و با نقش نیم تنه کرتیرف موبدان موبد دوره بهرام دوم، آراسته اند. کرتیر بی ریش و رو به راست نموده شده، و کلاه بلند نیم استوانه ایش دارای علامتی مانند قیچی است که از نقوش دیگر وی(در نقش رجب، در نقش بهرام و درباریانش، و در نقش بهرام سرمشهد و غیره) شناخته است. وی انگشت سبابه دست راست را به نشانه ستایش به سوی شاهنشاه شاپور دراز کرده است و حالت احترام به خود گرفته. گردنش با گردنبندی حلقه حلقه ای اراسته شده، و نیم تنه پوشیده است و دو سر ردایش با سگکی حلقه دار در جلو سینه به هم وصل می باشد.